Zoeken in deze blog
zaterdag 21 oktober 2017
Geluk
Geluk is weerloos
broos
als de stilte van de nacht
onvoorspelbaar
voor wie veel verwacht
zacht als de streling van een kind
de zoelte van een zomerwind
Geluk is vergankelijk
ongewis
voor wie worstelt
een leeggelopen luchtballon
een eendagsvlinder
sluimerend
in de avondzon
Geluk is vederlicht
ongrijpbaar
voor wie tast
onvindbaar
voor wie zoekt
een glimp van de eeuwigheid
voor een seconde lang
gevangen in de tijd
@Nel Goudriaan
21-10-2017
Leeg huis
van buiten lijkt dit huis een mausoleum
binnen schuifelt een man
in een grijs pak
als een schaduw in het avondlicht
een muis komt plat tevoorschijn
uit mijn pyamabroek
gillend klim ik op een stoel
daar heb je op geslapen, lacht mijn broer
mijn vader fluistert over de man
die zich verhing in eigen huis
achter grijs beslagen ramen
een tafel met een bord
vol groene schimmel en een vissenkom
aan het plafond een lege haak
mijn moeder plukt overhangende
takken van paarse seringen
uitbundig bloeiend langs de vaart
achter het verlaten huis
vult lege vazen
ons huis geurt naar dood
sindsdien
sluipen muizen door mijn dromen
kruipen witte maden over grijze mannen
hangen pakken aan haken in plafonds
sluimert in mij een onbestemd verlangen
naar een seringenstruik in het paars
elk voorjaar weer
Nel Goudriaan 04-11-2017
Gedicht voor Poëzie Werkplaats
Thema: Griezelig en eng
vrijdag 13 oktober 2017
Voorbij
Foto Greetje Kruidhof
Versie 2
jouw was wiegt
in het zonlicht
wordt gestreeld
door trage takken
jij ging voorbij
verdween uit zicht
mij rest een huis
wit en steriel
een meer omringd
door bergen
een uitzicht
als een ansicht
zonder ziel
Versie 1
Jouw was wiegt
in het zonlicht
wordt gestreeld
door tere takken
jij was, jijj ging voorbij
verdween uit zicht
mij rest het witte huis
een meer omringd door bergen
een uitzicht zonder jou
steriel
zoals een ansicht
zonder ziel
@Nel Goudriaan 13-10-2017
woensdag 4 oktober 2017
Wit
Niet zwart
maar wit is de kleur van de angst
ze verstopt zich
verraderlijk
tussen schoongewassen lakens
wanneer het zonlicht
zich een weg baant
door de gordijnen
vrolijk lachend
bezorgen verplegers
thee met witte pillen
en wensen me
een fijne dag
wit is de kleur van de jassen
blinkende messen snijden
het kwaad uit mijn lichaam
de dood verschuilt zich
in verre uithoeken
hol klinkt haar lach
als mijn opengesneden lichaam
wordt gehecht met witte draden
de kleur van de angst
is wit
krijtwit
lijkwit
@Nel Goudriaan
Gedicht geschreven voor de VUMC poëziewedstrijd 2017 Thema: Angst
Abonneren op:
Posts (Atom)