Zoeken in deze blog

donderdag 30 oktober 2014

Nasmaak 2

Ze zat voorovergebogen aan tafel met daarop een grote mok koffie. Overal op de grond lagen lege flessen. De stilte van de avond werd wreed verstoord door het harde geluid van de voordeurbel. Ze schrok op en keek verdwaasd om zich heen.

Het was donker, ze wist niet hoe lang ze daar al zat. Het konden minuten, maar ook uren zijn geweest. Ze nam een slok van de inmiddels koud geworden koffie. De tijd van verfijnde espresso was voorbij.
Om de bittere smaak uit haar mond te verdrijven, greep ze naar de fles, die haar zoete, warme troost bood.

Op het geluid van de bel reageerde ze al heel lang niet meer. ‘Hij kon wachten tot hij een ons woog.’

 

dinsdag 28 oktober 2014

Nasmaak

Hij dronk langzaam de laatste slok uit zijn kopje espresso. Hij proefde de bittere nasmaak.
Geen suiker in de koffie deze keer. Hij betaalde, stapte op en liep naar buiten. Het was donker en nat in de smalle steeg. Hij voelde de regen striemen langs zijn gezicht.
Hij liep vastberaden, als een man die recht op zijn doel afging. 

Na een korte wandeling stond hij stil voor een woning en hij belde aan. Daarna weer alleen het geluid van wind en regen. Geen reactie, geen deur die openging.

“Ik kan wachten”, sprak hij halfluid, terwijl hij in zijn broekzak het koude metaal voelde. Zijn gezicht toonde haat en verbittering, voor suikerzoete woorden was het te laat. Het doek was gevallen.

Geplaatst op 120w bij thema "Nespresso"
winnend stukje week 44

dinsdag 21 oktober 2014

Volmaakt gelukkig

​Op een dag stond zijn besluit vast: “Ik ga weg, ik boek een luchtballon.”
Zo gezegd, zo gedaan. De boeking verliep voorspoedig, hij koos voor een veelkleurige ballon.
Hij liet er geen gras over groeien en vertrok diezelfde middag nog.
“Enkele reis,” had hij gezegd.

Terwijl de luchtballon steeg, overdacht hij zijn leven, dat zich tot dusver laag bij de grond had afgespeeld.
Het werd tijd voor een ander perspectief. Hij keek naar beneden en zag de wereld aan zijn voeten liggen.
“Hier wil ik blijven,” zei hij, toen de luchtballon boven de zee was aangekomen.

Hij keek naar het blauwe zeewater en voelde de wind om zijn oren waaien.
Een witte meeuw vloog onder hem, hij was volmaakt gelukkig.


Geplaatst op 120w
Weekthema 43  Luchtballon  


dinsdag 14 oktober 2014

Aurora, licht van mijn leven

Het bos ruikt naar frisse morgendauw. De grond is bezaaid met glinsterende herfstdraden. Er liggen bladeren in vele tinten. De eerste zonnestralen schijnen door de bomen en vormen schaduwen op het pad. Een vroege jogger loopt zijn morgenrun.

Hij loopt in gedachten verzonken, totdat zijn oog valt op de gouden glans van iets kleins onder een eikenboom. Hij vertraagt zijn pas en loopt erheen. De jogger bukt en ziet een goudkleurige aansteker. Hij pakt hem op en veegt met zijn mouw de aarde weg. Het is een zippo, model armor case. Daarin staat gegraveerd: “Aurora, licht van mijn leven.”

Bij de jogger, normaal gesproken een nuchter ochtendmens, glinstert weemoedig een traan van verlangen. Deze ochtendstond heeft goud in de mond.

 Geplaatst op   120w   bij weekthema "Zippo"  *winnend stukje week 41

Ecotasje

“Het is de dag van de duurzaamheid”, schalt een stem door het warenhuis. “Als u vandaag kiest voor een ecotasje, krijgt u vijftien procent korting op alles.”
Ik zie allerlei mensen rondlopen met kleurige tasjes. Ik pak wat ik nodig heb en loop naar de kassa.


Bij de kassa staat een lange rij. Met een verhit, blij hoofd vouwt de kassamedewerkster de tasjes open en doet de boodschappen erin. “Wat een succes, bijna iedereen koopt er één.”
Haar kassabuurvrouw heeft er duidelijk minder zin in; ze kijkt chagrijnig voor zich uit, terwijl ze een klant bestraffend toespreekt: “Geen ecotasje, dan ook geen korting. U moet het zelf maar weten.”


Ik kies voor het appelgroene tasje, ik ga voortaan voor duurzaam.


Ouwe

“Hee hallo met mij.”‘
“Ja ik bel je even. Ik ben op weg naar die ouwe”
“Met de bus ja, straks overstappen op de trein.”
“Zal niet lang meer duren tot die ouwe gaat hemelen.”
“… Daar zeg je me wat. Hij heeft me nadrukkelijk gezegd, dat hij geen polonaise aan zijn bed wil.”
“Nee, niet opeens Jan erbij halen na al die jaren.”
“Wat zeg je?” …
“Je bedoelt die staartklok.”
“Dat kan wel geregeld worden, als die ouwe de pijp uit is.”


Ik stap de bus uit, probeer me een beeld te vormen van Jan en zijn familie.
In gedachten zie ik ze de buit verdelen, terwijl vader op zijn sterfbed ligt.
Jan krijgt niets, dat moge duidelijk zijn.



Plaatje: Het sterfbed van Der Foeks, door Peter Vos

Geplaatst op
120w 

 

maandag 13 oktober 2014

Wit

Ondanks alles oogt de kamer licht en vrolijk. De warme rode en oranje tinten van het vloerkleed ademen nog steeds liefde en geluk. De zon schijnt door het raam naar binnen en verlicht en verwarmt de ruimte.

Als ze binnenloopt, valt haar oog op die ene foto naast de lege stoel. Hij kijkt haar lachend aan; het lijkt alsof zijn mond beweegt. De foto lijkt op die ene witte pixel in het kleurenpalet, die uitnodigend alle licht naar zich toetrekt. Haar ogen zijn zo gefixeerd op het licht, dat voor even de duisternis in haar oplost.

Ze gaat zitten in zijn stoel, ze voelt hoe de zon haar lichaam verwarmt. Als ze haar ogen sluit, is hij haar zeer nabij.

Geplaatst op 120w bij weekthema "Pixel"

Zwart

Ze loopt de kamer binnen. Alles staat op dezelfde plek: zijn stoel bij het raam, de foto’s, de statige boekenkast. Op de vloer het kleed met warme rode en oranje tinten. De zon schijnt onverminderd door het raam naar binnen.

Van buiten lijkt alles onveranderd, maar zij voelt hoe de kou optrekt vanuit haar botten. Ze voelt de warmte van de zon niet, kleuren bereiken haar niet. Haar ogen zijn gefixeerd op het duister. Het is alsof ze kijkt naar een kleurenpalet met één zwarte pixel, die niet in staat is enig licht uit te stralen, maar wel meedogenloos alle aandacht opeist.

Een dode pixel is niet meer te repareren. Ze gaat zitten in zijn stoel en sluit haar ogen.

Geplaatst op 120w bij weekthema "Pixel"

zondag 12 oktober 2014

Lieflijk

De bewoners van Lavendelstraat nummer 17 zijn niet gelukkig. Dat ligt niet aan de straat met de lieflijke naam aan de rand van de middelgrote stad H. Ook niet aan de mooie voor- en achtertuin met openslaande serredeuren.

Het lijkt een harmonieus en fijn gezin. Kijk en luister: de heer des huizes bespeelt het orgel, zijn vrouw en vier dochters zingen over grazige weiden, stille wateren, over een hijgend hert, dat aan de jacht is ontkomen.

Bij daglicht zijn alle ingrediënten voor geluk aanwezig. Maar komt eens terug in de nachtelijke uren. Leg je oor te luisteren en hoor, hoe hij de trap op sluipt en morrelt aan de deuren. Hij gaat voor het zingen de kerk uit, dat wel.


woensdag 8 oktober 2014

Moordenaar


In de tuin staat een bord: 'Roken en open vuur verboden'. Voor de deur een groot gapend gat. Binnen doordringende geluiden van een boormachine. Langzamerhand wordt het kouder, het gas is afgesloten.

Vol goede moed is de man met de oranje tuinbroek zijn karwei in de vroege ochtend begonnen. Wat de dag ervoor niet lukte, moet vandaag af. "Het is een moordenaar, mevrouwtje", zegt hij, als hij mij met ontzag naar de grote boormachine ziet kijken.
"Ik hoop, dat er nog iets heel blijft", antwoord ik.

De vloer ligt inmiddels deels open, de boor ging dwars door het beton. "Straks is alles dicht." De werkman kijkt me plotseling aan, alsof hij mijn gedachten leest. "Geen muis komt het huis binnen."

Geplaatst op 120w 


dinsdag 7 oktober 2014

Holbewoner

De bel gaat. Als ik de deur opendoe, zie ik hem staan: een grote, logge man met een oranje tuinbroek en daaronder een bruine trui. Zijn gezicht zit vol stoppels, zijn handen en nagels zijn zwart van het aangekoekte vuil.
“Goeiemiddag mevrouwtje, ik kom even de gasbuizen vervangen.”

Een paar uur later heeft de stoere werkman een diep gat gegraven. Hij staat tot zijn middel in de aarde. Het zit allemaal niet mee, het gaat hem niet lukken het karwei vóór vier uur af te krijgen. Het gat moet dicht, want hij moet op tijd “schaften bij moeder de vrouw”. Morgen is er weer een dag.

“Mam, is die holbewoner weer vertrokken?”, vraagt mijn dochter. Ik zucht maar eens diep.

Geplaatst op 120w

Stille getuige

De houten bijzettafel met tegels van glazuur vormt een dissonant in het strakke, witte designmeubilair. Ilse kan er niet toe komen deze weg te doen. Te veel herinneringen.
De bijzettafel stond ooit in haar ouderlijk huis. Haar moeder gebruikte deze, toen ze ouder werd, om er haar porseleinen koffiekopje op te zetten, zodat haar broze hand er gemakkelijk bij kon. Op een dag waren de stoel en het tafeltje voorgoed leeg.

Nog langer geleden stond de bijzettafel in het huis van haar grootouders. In gedachten rook ze de geuren van boenwas, vanille en lavendel, die er altijd hingen.

Nu is het versleten glazuur van de bijzettafel een stille getuige van het verleden. De witte vaas er bovenop verhult dat niet.

Geplaatst op 120w
Weekthema "Bijzettafel"

De puntenslijper

Ze noemen hem de Puntenslijper: een lange, spichtige man. Hij zit aan een keurig opgeruimd bureau, waarop naast elkaar drie potloden met scherpe punten liggen. Een man, die graag de puntjes op de i zet. Hij heeft een geslepen tong, waarvoor iedereen bang is.

Hij heeft een doordringende blik, waarmee hij de mensen om zich heen observeert. Als hij je aankijkt, lijkt het, alsof hij dwars door je heen kijkt. Het is zo’n man, die van alles een punt maakt, een echte scherpslijper.

De Puntenslijper heeft vaste gewoontes: om strikt half elf drinkt hij een kopje koffie, om half een maakt hij zijn broodtrommel open. Altijd alleen. Hij heeft geen vrienden. En daar maakt hij dan weer geen punt van.

Geplaatst op 120w
Weekthema "Puntenslijper"

Schitterend*


Haar blonde krullen dansen in de wind, terwijl ze op en neer springt. Haar diadeem schittert in de zon. Ik kijk naar haar vanuit het keukenraam. Vrolijke stemmen weerklinken: “In spin, de bocht gaat in, uit spuit de bocht gaat uit.” Het touw draait rond op het ritme van het kindergezang.

En dan is hij er plotseling met zijn scooter, hij raakt het springtouw. Een snerpend geluid, het gezang verstomt, een hoge gil. En dan een stilte, een oorverdovende stilte.

Ik ren naar buiten, zie haar liggen met een wit vertrokken gezicht. Haar blonde krullen hangen stil om haar hoofd. Een stuk verderop ligt haar diadeem. Nog steeds schitterend, maar zonder haar glans. Een schittering zonder zin en zonder doel.

Geplaatst op 120w
Weekthema "Diadeem" *winnend stukje week 37