Zoeken in deze blog

vrijdag 26 december 2014

Welkom kleine Rosa

Mijn dochter had een wonderbuik, negen maanden lang. Zij bolde prachtig op. Haar gezicht straalde, haar ogen glansden.
Trots als een pauw liep ze met haar buik naar voren. De mensen op straat lachten haar toe en keken om.

Op de vroege zondagmorgen voor kerst braken de vliezen en baarde zij haar eerstgeboren dochter. Ze noemde haar Rosa; ze omarmde haar teder en liefdevol, toen ze op haar warme buik werd gelegd.

En na vijf dagen legde ze Rosa in haar reiswiegje en wikkelde haar in een wollen deken op weg naar haar eerste kerstfeest. De wind en de koude deerden haar niet. Er wachtte Rosa en haar moeder een warm welkom in de herberg van haar kersverse, gelukkige grootouders.

Berkensessie


Vele blote lijven zitten dicht opeengepakt in een grote kring. In het midden staat een vrouw, gekleed in een kort zwart jurkje. Ze zwaait met berkentakken, die ze eerst in heet water doopt. De takken verspreiden een aangename geur. De sauna wordt steeds heter.
“Daal in jezelf. Laat alles los, adem diep en laat je onderbuik maar hangen, hier mág het.”

Dan stopt de berkenvrouw met takken zwaaien. “Wie durft?” vraagt ze. Een vrouw met een bleek muizengezichtje roept: “Ik wil wel.”
“Maaike, wat fíjn!” Ze zwiept de talken in een ritmische beweging boven de rug van Maaike.

“Jullie waren een fantastische groep, ik voelde, dat jullie je helemaal lieten meevoeren op het ritme van de berkentakken. Dánk jullie wel.”

dinsdag 9 december 2014

Eindeloos

“Ik zou nog één keer willen zien hoe de zon ondergaat”, zei je, toen je wist dat het einde nabij was. “Nog één keer samen met jou op het strand lopen en kijken, hoe de rode zon wordt weerspiegeld in de zee.” Ik begreep je wens: je kon intens genieten van het uitzicht. Deze zomer nog rende je als een blij kind vol levenslust over het strand. Uren kon je kijken naar het spel van de golven.

“We moeten snel gaan, vóór het te laat is”, zei je. En ook dát begreep ik. Je keek me aan; ik wist dat woorden overbodig waren.

We gingen, we zaten, we zwegen. De tijd leek eindeloos. De zon nam op schitterende wijze afscheid.

Geplaatst op 120w bij thema  'Uitzicht' week 50








Morgenglans

De dag danst haar tegemoet.
“Dag, nieuwe dag, wat ben je vrolijk! Ik dans met je mee.”
Samen dansen ze door dorpen en steden. Ze zien, hoe deuren opengaan en hoe de straten volstromen met mensen op weg naar hun werk.
Ze dansen langs velden, wegen en weilanden. Ze zien hoe kalme koeien loom staren in het luchtledige.


Ze houden stil bij een brug, waaronder een zwerver ligt. “Word wakker, dans met ons mee.” Hij zwijgt; voor hem is de tijd van dansen voorgoed voorbij.
Ze dansen voort tot ze niet meer kunnen.

En als de avond valt, nemen ze afscheid. Dan volgt het onvermijdelijke duister en het wachten op de dans macabre van de nacht. Morgen weer een dag.


Geplaatst op 120w bij thema 'Luchtledig' week 49



donderdag 27 november 2014

Vandaag niet

Het deert hem niet, dat de hagel langs zijn gezicht striemt. Hij loopt straf door. De katoenen tas die hij draagt, is doorweekt. Bij een loods staat hij stil. Hij steekt de sleutel in het roestige slot en stapt naar binnen. Het brood in de tas is klef geworden. Hij schudt zich uit en loopt regelrecht op zijn doel af.

“Hier is je eten, het drinken is erbij inbegrepen vandaag.” Hij kijkt naar het stalen bed, aarzelt even en zegt: “Laatste dag, dat ik hier kom.”
In de verte jankt een hond.

Hij verlaat de loods zonder één keer om te kijken en loopt door tot hij aankomt bij zijn stamcafé.
“Doe maar hetzelfde als altijd.”
“Of nee … vandaag niet.”

Geplaatst op 120w bij themawoord Hagel week 48

Ontelbare tranen

De therapeut loopt zijn kamer binnen, pakt zijn aantekeningen, vult de doos met tissues en gaat zitten. De stoel tegenover hem is nog leeg. Even later komt ze binnen. Ze zwijgt een uur lang. Bij de deur zegt ze: ‘Dat werkt dus niet.’

Hij blijft achter en staart naar de lege bladzijde op zijn schoot.
De regen weent langs de ramen. Ontelbare tranen zijn er gevloeid in deze kamer. Vele dozen met natgehuilde tissues zijn uiteindelijk bij het vuil beland.

Hij staat op. Het is genoeg geweest. Hij pakt het familieportret van zijn bureau en smijt het aan diggelen. Hij zet het raam open en gooit de tissues één voor één in de regen. Langzaam dwarrelt de witte wolk omlaag.

Geplaatst op 120w bij themawoord Tissue week 47

Een goed advies


‘Aaaah, het water is héérlijk warm.
Floor, druk jij even op de bubbelknop?’

‘Pfffff, even bijkomen hoor van Geert. Niets maar dan ook NIETS begrijpt hij.’
‘Trek het je niet aan joh, mannen zitten nu eenmaal op een ander gevoelslevel.’
‘Het zal wel, maar ik gooi hem er het liefst vanavond nog uit met al zijn zooi.’
‘Hij zit teveel vast in zijn egostukje. Zijn wortelchakra staat onvoldoende open. Dat maakt hem zo besluiteloos.’
‘Je brengt het mooi, maar wat koop ík daarvoor? Ik trek het niet langer.’
‘Weet je wat? Stop peper in zijn je-weet-wel. Nee nog beter: mosterd. Dat verhoogt ook nog eens het libido, las ik.’
‘Dát is nog eens goed advies, dáár kan ik wat mee.’



dinsdag 11 november 2014

Perfect

Niemand had het zien aankomen, ook zij niet. Ze vormden het ideale stel. Hij, knappe kerel, donker haar, glanzende carrière. Zij, lange blonde haren, altijd vrolijk en perfect gekleed.

Deze ravage had al helemaal niemand verwacht: serviesgoed in stukken op de grond, huisraad door de kamer gesmeten. Overal lag de zwarte aarde van de grote kamerplant, die ooit perfect paste in het strakke design meubilair. 

En toch gebeurde het op die stralende lentedag. Een dag die volmaakt had kunnen eindigen, als de man niet op het idee was gekomen een andere route naar huis te nemen. Hij zou haar, een vrouw die nog beter paste bij het interieur, niet zijn tegengekomen. Dat laatste viel natuurlijk thuis niet in goede aarde.

Geplaatst bij themawoord Kamerplant week 46 op 120w

donderdag 6 november 2014

Tromgeroffel in de nacht

In de stilte van de nacht klinkt tromgeroffel. Eerst zacht, dan steeds luider. Zijn handen weten van geen ophouden; zijn vingers bewegen snel op het strakgespannen vel van de trommel.
Terwijl hij doorspeelt, ziet hij de beelden voor zich van zijn verre vaderland in oorlog. Mannen, vrouwen en kinderen worden ruw uit hun huizen gesleurd en genadeloos neergeknald. De aarde kleurt langzaam rood. Het land wordt bedekt met lichamen.
Hij speelt onafgebroken door in een opzwepend ritme.

Het geluid dringt diep door in de huizen. De buurt verheft zich. Dan staan ze voor hem: twee mannen in witte pakken. Hij loopt gewillig mee. Buren kijken zwijgend toe. Het wordt weer stil. De trommel blijft onaangeroerd achter in de lege kamer.

Geplaatst bij themawoord Trommel week 45 120w

donderdag 30 oktober 2014

Nasmaak 2

Ze zat voorovergebogen aan tafel met daarop een grote mok koffie. Overal op de grond lagen lege flessen. De stilte van de avond werd wreed verstoord door het harde geluid van de voordeurbel. Ze schrok op en keek verdwaasd om zich heen.

Het was donker, ze wist niet hoe lang ze daar al zat. Het konden minuten, maar ook uren zijn geweest. Ze nam een slok van de inmiddels koud geworden koffie. De tijd van verfijnde espresso was voorbij.
Om de bittere smaak uit haar mond te verdrijven, greep ze naar de fles, die haar zoete, warme troost bood.

Op het geluid van de bel reageerde ze al heel lang niet meer. ‘Hij kon wachten tot hij een ons woog.’

 

dinsdag 28 oktober 2014

Nasmaak

Hij dronk langzaam de laatste slok uit zijn kopje espresso. Hij proefde de bittere nasmaak.
Geen suiker in de koffie deze keer. Hij betaalde, stapte op en liep naar buiten. Het was donker en nat in de smalle steeg. Hij voelde de regen striemen langs zijn gezicht.
Hij liep vastberaden, als een man die recht op zijn doel afging. 

Na een korte wandeling stond hij stil voor een woning en hij belde aan. Daarna weer alleen het geluid van wind en regen. Geen reactie, geen deur die openging.

“Ik kan wachten”, sprak hij halfluid, terwijl hij in zijn broekzak het koude metaal voelde. Zijn gezicht toonde haat en verbittering, voor suikerzoete woorden was het te laat. Het doek was gevallen.

Geplaatst op 120w bij thema "Nespresso"
winnend stukje week 44

dinsdag 21 oktober 2014

Volmaakt gelukkig

​Op een dag stond zijn besluit vast: “Ik ga weg, ik boek een luchtballon.”
Zo gezegd, zo gedaan. De boeking verliep voorspoedig, hij koos voor een veelkleurige ballon.
Hij liet er geen gras over groeien en vertrok diezelfde middag nog.
“Enkele reis,” had hij gezegd.

Terwijl de luchtballon steeg, overdacht hij zijn leven, dat zich tot dusver laag bij de grond had afgespeeld.
Het werd tijd voor een ander perspectief. Hij keek naar beneden en zag de wereld aan zijn voeten liggen.
“Hier wil ik blijven,” zei hij, toen de luchtballon boven de zee was aangekomen.

Hij keek naar het blauwe zeewater en voelde de wind om zijn oren waaien.
Een witte meeuw vloog onder hem, hij was volmaakt gelukkig.


Geplaatst op 120w
Weekthema 43  Luchtballon  


dinsdag 14 oktober 2014

Aurora, licht van mijn leven

Het bos ruikt naar frisse morgendauw. De grond is bezaaid met glinsterende herfstdraden. Er liggen bladeren in vele tinten. De eerste zonnestralen schijnen door de bomen en vormen schaduwen op het pad. Een vroege jogger loopt zijn morgenrun.

Hij loopt in gedachten verzonken, totdat zijn oog valt op de gouden glans van iets kleins onder een eikenboom. Hij vertraagt zijn pas en loopt erheen. De jogger bukt en ziet een goudkleurige aansteker. Hij pakt hem op en veegt met zijn mouw de aarde weg. Het is een zippo, model armor case. Daarin staat gegraveerd: “Aurora, licht van mijn leven.”

Bij de jogger, normaal gesproken een nuchter ochtendmens, glinstert weemoedig een traan van verlangen. Deze ochtendstond heeft goud in de mond.

 Geplaatst op   120w   bij weekthema "Zippo"  *winnend stukje week 41

Ecotasje

“Het is de dag van de duurzaamheid”, schalt een stem door het warenhuis. “Als u vandaag kiest voor een ecotasje, krijgt u vijftien procent korting op alles.”
Ik zie allerlei mensen rondlopen met kleurige tasjes. Ik pak wat ik nodig heb en loop naar de kassa.


Bij de kassa staat een lange rij. Met een verhit, blij hoofd vouwt de kassamedewerkster de tasjes open en doet de boodschappen erin. “Wat een succes, bijna iedereen koopt er één.”
Haar kassabuurvrouw heeft er duidelijk minder zin in; ze kijkt chagrijnig voor zich uit, terwijl ze een klant bestraffend toespreekt: “Geen ecotasje, dan ook geen korting. U moet het zelf maar weten.”


Ik kies voor het appelgroene tasje, ik ga voortaan voor duurzaam.


Ouwe

“Hee hallo met mij.”‘
“Ja ik bel je even. Ik ben op weg naar die ouwe”
“Met de bus ja, straks overstappen op de trein.”
“Zal niet lang meer duren tot die ouwe gaat hemelen.”
“… Daar zeg je me wat. Hij heeft me nadrukkelijk gezegd, dat hij geen polonaise aan zijn bed wil.”
“Nee, niet opeens Jan erbij halen na al die jaren.”
“Wat zeg je?” …
“Je bedoelt die staartklok.”
“Dat kan wel geregeld worden, als die ouwe de pijp uit is.”


Ik stap de bus uit, probeer me een beeld te vormen van Jan en zijn familie.
In gedachten zie ik ze de buit verdelen, terwijl vader op zijn sterfbed ligt.
Jan krijgt niets, dat moge duidelijk zijn.



Plaatje: Het sterfbed van Der Foeks, door Peter Vos

Geplaatst op
120w 

 

maandag 13 oktober 2014

Wit

Ondanks alles oogt de kamer licht en vrolijk. De warme rode en oranje tinten van het vloerkleed ademen nog steeds liefde en geluk. De zon schijnt door het raam naar binnen en verlicht en verwarmt de ruimte.

Als ze binnenloopt, valt haar oog op die ene foto naast de lege stoel. Hij kijkt haar lachend aan; het lijkt alsof zijn mond beweegt. De foto lijkt op die ene witte pixel in het kleurenpalet, die uitnodigend alle licht naar zich toetrekt. Haar ogen zijn zo gefixeerd op het licht, dat voor even de duisternis in haar oplost.

Ze gaat zitten in zijn stoel, ze voelt hoe de zon haar lichaam verwarmt. Als ze haar ogen sluit, is hij haar zeer nabij.

Geplaatst op 120w bij weekthema "Pixel"

Zwart

Ze loopt de kamer binnen. Alles staat op dezelfde plek: zijn stoel bij het raam, de foto’s, de statige boekenkast. Op de vloer het kleed met warme rode en oranje tinten. De zon schijnt onverminderd door het raam naar binnen.

Van buiten lijkt alles onveranderd, maar zij voelt hoe de kou optrekt vanuit haar botten. Ze voelt de warmte van de zon niet, kleuren bereiken haar niet. Haar ogen zijn gefixeerd op het duister. Het is alsof ze kijkt naar een kleurenpalet met één zwarte pixel, die niet in staat is enig licht uit te stralen, maar wel meedogenloos alle aandacht opeist.

Een dode pixel is niet meer te repareren. Ze gaat zitten in zijn stoel en sluit haar ogen.

Geplaatst op 120w bij weekthema "Pixel"

zondag 12 oktober 2014

Lieflijk

De bewoners van Lavendelstraat nummer 17 zijn niet gelukkig. Dat ligt niet aan de straat met de lieflijke naam aan de rand van de middelgrote stad H. Ook niet aan de mooie voor- en achtertuin met openslaande serredeuren.

Het lijkt een harmonieus en fijn gezin. Kijk en luister: de heer des huizes bespeelt het orgel, zijn vrouw en vier dochters zingen over grazige weiden, stille wateren, over een hijgend hert, dat aan de jacht is ontkomen.

Bij daglicht zijn alle ingrediënten voor geluk aanwezig. Maar komt eens terug in de nachtelijke uren. Leg je oor te luisteren en hoor, hoe hij de trap op sluipt en morrelt aan de deuren. Hij gaat voor het zingen de kerk uit, dat wel.


woensdag 8 oktober 2014

Moordenaar


In de tuin staat een bord: 'Roken en open vuur verboden'. Voor de deur een groot gapend gat. Binnen doordringende geluiden van een boormachine. Langzamerhand wordt het kouder, het gas is afgesloten.

Vol goede moed is de man met de oranje tuinbroek zijn karwei in de vroege ochtend begonnen. Wat de dag ervoor niet lukte, moet vandaag af. "Het is een moordenaar, mevrouwtje", zegt hij, als hij mij met ontzag naar de grote boormachine ziet kijken.
"Ik hoop, dat er nog iets heel blijft", antwoord ik.

De vloer ligt inmiddels deels open, de boor ging dwars door het beton. "Straks is alles dicht." De werkman kijkt me plotseling aan, alsof hij mijn gedachten leest. "Geen muis komt het huis binnen."

Geplaatst op 120w 


dinsdag 7 oktober 2014

Holbewoner

De bel gaat. Als ik de deur opendoe, zie ik hem staan: een grote, logge man met een oranje tuinbroek en daaronder een bruine trui. Zijn gezicht zit vol stoppels, zijn handen en nagels zijn zwart van het aangekoekte vuil.
“Goeiemiddag mevrouwtje, ik kom even de gasbuizen vervangen.”

Een paar uur later heeft de stoere werkman een diep gat gegraven. Hij staat tot zijn middel in de aarde. Het zit allemaal niet mee, het gaat hem niet lukken het karwei vóór vier uur af te krijgen. Het gat moet dicht, want hij moet op tijd “schaften bij moeder de vrouw”. Morgen is er weer een dag.

“Mam, is die holbewoner weer vertrokken?”, vraagt mijn dochter. Ik zucht maar eens diep.

Geplaatst op 120w

Stille getuige

De houten bijzettafel met tegels van glazuur vormt een dissonant in het strakke, witte designmeubilair. Ilse kan er niet toe komen deze weg te doen. Te veel herinneringen.
De bijzettafel stond ooit in haar ouderlijk huis. Haar moeder gebruikte deze, toen ze ouder werd, om er haar porseleinen koffiekopje op te zetten, zodat haar broze hand er gemakkelijk bij kon. Op een dag waren de stoel en het tafeltje voorgoed leeg.

Nog langer geleden stond de bijzettafel in het huis van haar grootouders. In gedachten rook ze de geuren van boenwas, vanille en lavendel, die er altijd hingen.

Nu is het versleten glazuur van de bijzettafel een stille getuige van het verleden. De witte vaas er bovenop verhult dat niet.

Geplaatst op 120w
Weekthema "Bijzettafel"

De puntenslijper

Ze noemen hem de Puntenslijper: een lange, spichtige man. Hij zit aan een keurig opgeruimd bureau, waarop naast elkaar drie potloden met scherpe punten liggen. Een man, die graag de puntjes op de i zet. Hij heeft een geslepen tong, waarvoor iedereen bang is.

Hij heeft een doordringende blik, waarmee hij de mensen om zich heen observeert. Als hij je aankijkt, lijkt het, alsof hij dwars door je heen kijkt. Het is zo’n man, die van alles een punt maakt, een echte scherpslijper.

De Puntenslijper heeft vaste gewoontes: om strikt half elf drinkt hij een kopje koffie, om half een maakt hij zijn broodtrommel open. Altijd alleen. Hij heeft geen vrienden. En daar maakt hij dan weer geen punt van.

Geplaatst op 120w
Weekthema "Puntenslijper"

Schitterend*


Haar blonde krullen dansen in de wind, terwijl ze op en neer springt. Haar diadeem schittert in de zon. Ik kijk naar haar vanuit het keukenraam. Vrolijke stemmen weerklinken: “In spin, de bocht gaat in, uit spuit de bocht gaat uit.” Het touw draait rond op het ritme van het kindergezang.

En dan is hij er plotseling met zijn scooter, hij raakt het springtouw. Een snerpend geluid, het gezang verstomt, een hoge gil. En dan een stilte, een oorverdovende stilte.

Ik ren naar buiten, zie haar liggen met een wit vertrokken gezicht. Haar blonde krullen hangen stil om haar hoofd. Een stuk verderop ligt haar diadeem. Nog steeds schitterend, maar zonder haar glans. Een schittering zonder zin en zonder doel.

Geplaatst op 120w
Weekthema "Diadeem" *winnend stukje week 37